Gezongen door Els van Laethem en Els Janssens.
Uit het boek Hadewijch Liederen. Uitgegeven, ingeleid, vertaald en toegelicht door Veerle Fraeters en Frank Willaert, met een reconstructie van de melodieën door Louis Peter Grijp. Historische Uitgeverij, Groningen, 2009.
Een wezenlijk aspect van de minnebeleving is voor Hadewijch de begeerte. De begeerte, het verlangen naar de minne is de drijfveer die haar steeds naar de eenwording met de Minne beweegt.
Een van de sleutelwoorden die Hadewijch hierbij gebruikt is ‘orewoet’. Een woord dat we in onze huidige Nederlandse taal niet meer kennen. In het Middelnederlands is het woord ‘orewoet’ verwant aan ‘woet’, ‘woeden’ ‘verwoedelijk’ en ‘verwoet’. Orewoet wordt omschreven als ‘gloed’, ‘hitte’, ‘vurigheid’ en vooral als ‘geestelijke gloed, extase’. Misschien komt het van ore-woet, een waanzinnnige gedrevenheid die bij een dier wordt waargenomen als door een of ander insect wordt gestoken, zoals bijvoorbeeld een paardevlieg. ‘Woet’ wijst op een ‘sterke ongedurigheid en vurige onrust’ en ‘brandende begeerte’. ‘Verwoedelijk’ staat voor ‘buiten zichzelf’ en ‘heftig begerend’.
Op 1 en 2 oktober 2011 waren in het kerkje van Persingen, bij Nijmegen verschillende doeken van kunstenares Cobi van Hulst te bewonderen, geïnspireerd op versregels van Hadewijch. Zij exposeerde een deel van haar werk uit de serie ‘Orewoet’.
(met diepen hongere, met vollen saden)
De Nederlandse componist Louis Andriessen componeerde in 1989 De Materie, een muzikaal essay met theatrale illustraties. Het stuk bestaat uit vier delen van elk ongeveer 25 minuten, die op zeer diverse wijze de materie belichten. Andriessen gebruikt hierbij teksten uit de Nederlandse cultuur, die hij in hun eigen historische context probeert te plaatsen en anno 1989 toonzet op een manier die recht doet aan de muzikale praktijk van toen. Deel 2 gaat terug naar de 13e eeuw: een tekst van de middeleeuwse mystica Hadewijch (‘geest gematerialiseerd in het lichaam’). Inspiratie voor de muzikale vorm is de kathedraal van Reims. De tekst komt uit het zevende visioen van Hadewijch.
Hadewijch – Variaties,
(1) Brief achtentwintig
Als ik zwijg kan ik u horen. Wat ik hoor
legt mij het zwijgen op. Wat ik verzwijgen moet
hoor ik met mijn ziel vol tanden aan.
Als ik u uitspreek scheuren de talen mij open
— dus ik zwijg en ik slaap
in het voorhoofd van uw nacht.
Blijf, trek het laken der firmamenten
niet van mij af. Laat uw naakte hemel
en diens hemisferen als een dakloos
raadsel op mijn ogen rusten.
Leg een vinger op mijn lippen Liefste.
Uit één vinger valt men niet.
(Erwin Mortier, Uit één vinger valt men niet, De Bezige Bij, 2005, p. 53)
