Bruno Dumont maakt film Hadewijch
Bruno Dumont maakt films die vragen oproepen. Hij wil op zo’n manier filmen dat de kijker niet meegenomen wordt met de emoties van de spelers, maar dat er bij de toeschouwer eigen emoties opkomen. Die hoeven niet hetzelfde te zijn als die van de regisseur of de spelers. Zijn films zijn niet gemakkelijk. Dumont filmt ook vertragend: met bijvoorbeeld langzame shots van gezichten. In 2009 maakte hij zijn vijfde speelfilm, na La vie de Jésus, L’humanité, Twentynine Palms en Flandres. Met een boeiend actueel thema: een bijzonder gelovige christenvrouw sluit vriendschap met een radicale moslim.
De film Hadewijch gaat over de zoektocht van Celine, een jonge vrouw,: hoe zij in haar leven haar religieuze gevoelens, haar liefde tot God, vorm kan geven. Een thema dat in onze moderne samenleving bijna een taboe is. Haar liefde voor God is zo sterk, dat ze aanvankelijk het klooster wil ingaan. In Jezus heeft ze haar geliefde gevonden. Maar moeder overste vindt haar religieuze gevoelens nog te sterk, te dwangmatig. Celine krijgt het dwingende advies om het klooster (haar toekomst) te verlaten en eerst in de wereld ervaring op te doen, in de grote stad Parijs, waar haar ouders wonen. Met wie ze trouwens bijna geen affectief contact heeft.
In het klooster heeft Celine ontdekt dat zij zoals Hadewijch is. Dat haar leven ook in het teken staat van Gods Liefde. Door de gehele film worden citaten en mystieke teksten van Hadewijch gebruikt. Vooral het zesde visioen van Hadewijch speelt een belangrijke rol.
Een prachtige scene speelt zich af in een klein kerkje. In de grote stad Parijs loopt Celine dit kerkje in, precies op het moment dat musici de aria ‘Gebt mir meinen Jesum wieder’ uit Bachs Mattheüspassion repeteren. Wanneer Celine naar deze muziek luistert, wordt ze geraakt door de Minne.
De film Hadewijch gaat over de moeilijke speurtocht van jonge mensen: hoe zij in de moderne wereld hun christelijk geloof kunnen beleven. In de wereldse stad van Parijs komt Celine in contact met een aantal moslim jongens. Yassine, een van hen wordt verliefd op haar. Celine is heel duidelijk naar hem: zij zal nooit van hem kunnen houden omdat ze van Jezus houdt. Bij deze moslims herkent zij echter wel hoe godsdienst geworteld kan zijn in het alledaagse leven. Zij maakt het dagelijks bidden mee, het belang van de moskee en vooral ook het samen praten over geloof (lezingen). Wat voor haar, katholieke, jonge vrouw lastig is, is voor deze moslim jongeren vanzelfsprekend. Maar het geloof van deze moslims heeft ook een duistere kant: de overstap naar radicalisme en moslim terrorisme klein. De jonge vrouw voelt zich steeds meer aangetrokken door hun manier van leven vanuit het geloof. Het leidt uiteindelijk tot een reis naar het Midden-Oosten en een terroristische aanslag. Het filmisch verhaal eindigt met een opnieuw herboren worden van Celine.
Dumont maakt gebruik van van veel krachtige beelden, al valt dat misschien niet zo op door de traagheid van zijn film. Een klein voorbeeldje: bijna gedurende de gehele film, maar zeker op de belangrijkste momenten, houdt Celine een kruisje in haar hand. Qua inhoud en religieuze symboliek zijn er veel raakvlakken tussen zijn film en het werk van Hadewijch. Sommige recensenten noemen het een anti-religieuse film. Er zitten zeker heel veel lagen in deze film, maar uiteindelijk wil Celine Gods Liefde in haar leven ervaren en vast houden.